„Prawdziwie Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem”
Księga Rodzaju 28:16

majtki

  • Odwyk Camp 2024 – rozmowy z kotem
    Opublikowano w:

    – Może wafelka do kawki? – Zaproponowała nieznajoma – Proszę – Powiedziała, wyciągając z torby dwa małe wafelki i kładąc jednego po mojej stronie stolika.

    Próbując zwietrzyć podstęp, zacząłem się zastanawiać. Piłem właśnie drugą kawę z Warsu. Teoretycznie nie powinienem brać słodyczy od nieznajomych. Praktycznie jestem dorosłym mężczyzną. Zaryzykowałem.

    – Dziękuję – Powiedziałem, lecz nie wziąłem wafelka od razu.
    – Po ile teraz kawa w Warsie? – Spytała.
    – Dziesięć złotych… albo nawet trzynaście – Odpowiedziałem ostrożnie. – Ale jak się jedzie pociągiem raz w roku, to sobie można pozwolić. A Pani jedzie wczasowo, czy raczej regularnie? – Spytałem ciekaw jej częstotliwości podróży.
    – Wczasowo. Co roku tak jadę. Mam bezpośrednie połączenie. Nie opłaca mi się samochodem.

    Po chwili milczenia, gdy zjedliśmy wafelki, naszła mnie szalona myśl. Przez moment się zmagałem.

    – Proszę. Jak się Pani nudzi, to można sobie poczytać – Zagadnąłem nieśmiało i podałem jej cienką książeczkę.
    – „Poezja bazgrana” – Przeczytała tytuł na niebieskiej okładce. – Kto to napisał? Pan?
    – Tak, ja – Odpowiedziałem.
    – A skąd Pan jedzie?
    – Z Ustronia

    ***

    – Dzień dobry. Można? – Zagadnąłem taksówkarza.
    – Nawet trzeba – Odrzekł chytrze.
    – No! Właśnie! – Krzyknąłem żwawo i po chwili moje bagaże wylądowały w bagażniku, a ja na tylnym siedzeniu. – 79 zrobił mnie w ciula – Zwierzyłem się facetowi.
    – Jaki 79? – Spytał w przypływie niekumatości.
    – No, autobus. Czekałem na niego 15 minut, a potem zniknął z tablicy i pojawił się kolejny za 25 minut, choć fizycznie żaden nie nadjechał – Powiedziałem, i w tym momencie ujrzałem jak wyprzedza nas 79 jadąc buspasem. Poczułem się podwójnie oszukany.

    ***

    – Cześć Matiku!!! – Przywitałem się z kotem i zacząłem opowiadać. – Wiesz, że właśnie zapłaciłem 20 złotych zamiast 3 żeby się tu znaleźć?

    Po prawie pięciu dniach nieobecności, rozeznałem, co i jak. Oporządziłem koty i wróciłem do pokoju.

    – A wiesz jak było fajnie na Odwyk Campie? – Kontynuuję do kota. – Był Irek i Wojtek i Sylwek i wielka góra, na którą wlazłem i stare Biblie i rozmowy i jedzenie, a nawet skręcanie krzeseł.
    – Doprawdy? – Kot wziął mnie z zaskoczenia – To opowiedz wszystko od początku.

    ***

    Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Niedługo potem Kuba z Wojtkiem uknuli zimowy Odwyk Camp 2024 w Ustroniu.

    Tym razem nie miałem wątpliwości. „Jadę!” – pomyślałem i zrobiłem. Okazało się, że ze stacji kolejowej do apartamentów jest bardzo blisko. „Pojadę pociągiem” – pomyślałem i kupiłem bilety.

    Nie było wielkich przygotowań. Wziąłem to, co miałem. W ostatniej chwili dostałem do dyspozycji walizkę, co bym nie musiał pakować się w torbę na zakupy.

    Podróż minęła bez większych dramatów. Był jeden mały dramacik podczas przesiadki. Nie byłem pewny, do jakiego pociągu mam wsiąść. Nagle, ni stąd ni z owąd, pojawił się mężczyzna z dużym plecakiem i zagadał do mnie. Okazało się, że się znamy i że jedzie na tą samą imprezę, co ja.

    Na miejscu ujrzałem obiekt w remoncie i znajomych ludzi. Zostałem poinformowany, że mam pokój z Irkiem. Ucieszyłem się i poszedłem zobaczyć, jak wygląda.

    Góra była wykończona. Dostałem hasło do zamka i skomplikowaną instrukcję obsługi drzwi. Później się okazało, że da się wejść do pokoju w 2 sekundy, a brak klucza, o który trzeba dbać, jest bardzo wygodny.

    W środku zobaczyłem pokój z kuchnią, a wszystko wykończone elegancko. Wyposażenie wysokiej jakości robiło wrażenie, że ktoś tu nie oszczędza na gościach.

    Rozpakowałem się i…

    ***

    – Co jest Matiku? Zasypiasz? – Spytałem kota.
    – Nie, nie. Mów dalej. Ciekawie opowiadasz – Zadrwił bezczelnie – Może powiedz jak dokładnie się rozpakowałeś, i gdzie położyłeś gacie i skarpety – Kontynuował drwinę sarkastyczny futrzak.
    – To o czym chcesz posłuchać?
    – Opowiedz coś ciekawego. Coś mrożącego krew w żyłach.

    ***

    Drugiego dnia rano poszliśmy w góry. Początkowo w to nie wierzyłem, bo nie widziałem żadnych gór. Ale one tam były. Przykryte mgłą czekały aż dostatecznie się zbliżę.

    U podnóża zrobiliśmy zakupy. A potem czerwonym szlakiem ruszyliśmy na Czantorię.

    Byłem sceptyczny, jednak poszedłem za kolegami. Pierwsze objawy mojej słabej kondycji pojawiły się po kilku krokach. Mimo to szedłem z grupą. Później odstawałem coraz bardziej, aż w końcu oni poszli, a ja zostałem i stwierdziłem, że mam dość. Odpocząłem porządnie, napiłem się i miałem dużo czasu aby przemyśleć, co teraz. W końcu poszedłem dalej w górę. „Na pewno na mnie czekają” – pomyślałem. I faktycznie czekali.

    Zobaczyłem ludzi robiących zdjęcia. Obejrzałem się i… „WOOOW! Ale widok!” – pomyślałem. Byłem ponad chmurami. Krajobraz do tego stopnia był zwodniczy, że ktoś, kto zobaczył moje zdjęcie, spytał, co to za jezioro.

    Ale to jeszcze nie było to. Najbardziej stromy kawałek był dopiero przede mną. Na ziemi kamienie i liście, przede mną przeprawa nie do przejścia. I, gdy koledzy siedzieli na szczycie i jedli zapiekanki, ja pełzłem, sapałem i wołałem do Boga o pomoc.

    Najwyraźniej mi jej udzielił, bo w końcu wszedłem. Wszedłem i nie umarłem po drodze, choć myślałem, że zaraz umrę.

    ***

    – Powiedz mi, drogi kolego – Zaczął do mnie kot – Dlaczego mówisz do mnie jakbyś pisał notkę?
    – Wyobraź sobie, że ją piszę. Będzie ci łatwiej zrozumieć – Odpowiedziałem tajemniczo.
    – To opowiedz teraz, co było najnudniejsze – Kot wziął mnie pod włos.

    – Najtrudniej słuchało mi się o datach, których moja pamięć nie sięga i wydarzeniach, które z niczym mi się nie kojarzą. Każdy powiedział co wiedział. Ja milczałem. Po powrocie do pokoju, zwierzyłem się Irkowi, że mam spore zaległości i wielkie braki w wiedzy na temat Biblii.
    – Rozumiem. A było coś, co ci się w muzeum Biblii podobało?
    – Tak. Moją uwagę zwróciła „Dobra czytanka według świętego zioma Janka”. Pewnie dlatego, że już o niej słyszałem. Ale zobaczyć na żywo egzemplarz to był przywilej.
    – Haha! Ładny tytuł – Zawołał rozśmieszony kotek. – Coś tam ten tego według świętego zioma Matiego. Hahaha!
    – O! Tobie też się ładnie zrymowało – Pochwaliłem go uprzejmie.
    – Wszak jestem kotem poety. Miau!
    – Sprytny z ciebie zwierzak – Powiedziałem, bo naprawdę tak myślę.
    – To opowiedz o czymś jeszcze. Co ci zapadło w pamięć z codziennych rzeczy?
    – Ktoś mnie nazwał nestorem Odwyk Campu.
    – Brawo!
    – Tak. Ludzie mnie pamiętają, bo gdzieś tam się czasem przewijam. Gdy w 2012 roku pojechałem na swój pierwszy obóz, nie myślałem wcale, że siedem Campów później będę nestorem.
    – Ale jesteś. I jak się z tym czujesz? – Zapytał dr med. Mateusz Kot.
    – Fajnie. W ogóle, kto się dowiaduje, że jestem chrześcijaninem od 14 lat, ten robi takie „O” i pada słowo „staż”. Choć ja sam nie czuję się jakbym ten czas przeżył produktywnie. Chociaż… jak sobie przypomnę, ile musiałem znieść – głównie siebie samego – oraz kim byłem, a kim jestem – to chyba jednak był czas produktywny. Ale ja ci, kocie, opowiem ciekawsze rzeczy.
    – Jakie?
    – Na przykład, jak robiliśmy jajecznicę. Niby zawsze miałem w domu jajka, ale rzadko przychodziło mi do głowy żeby je zużyć. A na Campie nauczyłem się jeść jajecznicę. I to jest cudowne.
    – Rzeczywiście. Bardzo ciekawe – Skwitował.
    – Jeśli jajecznica nie jest ciekawa, to na pewno ciekawe były rozmowy przy jajecznicy. Ale tego ci nie opowiem. To trzeba przeżyć samemu!
    – Bardzo mnie zachęciłeś. Następnym razem jadę z tobą.

    ***

    Obóz odbył się w dniach 8 – 12 listopada. Życie toczy się dalej. Niby nie wydarzyło się nic wielkiego, a jednak czuję się innym człowiekiem. Uwierzyłem, że jest dla mnie nadzieja i zmieniłem kurs w kwestii dbania o swoje marne ciało. Jestem teraz gotów poświęcić parę minut na przyrządzenie sobie rano jajecznicy. A jest to pierwszy z kilku objawów mojej gotowości do wprowadzania zmian.

    Mam jeszcze kilka przemyśleń. „Bóg kontroluje moją płodność” – o tym myślałem już wcześniej, ale przypomniało mi się, gdy Jakób opowiadał o krowach. Jeśli gospodarz na roli umyślnie łączy odpowiednie osobniki, to czy tym bardziej Bóg nie zrobi tak ze mną?

    Drugie przemyślenie dotyczy fragmentu Biblii:

    Ufaj PANU z całego swego serca i nie polegaj na swoim rozumie. Zważaj na niego we wszystkich swoich drogach, a on będzie prostować twoje ścieżki.

    To jest trudne, bo z jednej strony chciałbym zaufać Bogu na sto procent i słuchać go we wszystkim. Z drugiej strony, żeby rozeznać, co jest od Boga, potrzebny jest rozum.

    ***

    Miałem wielką nadzieję udać się w tym roku na obóz. No Fear Camp mnie ominął i przez pewien czas brakowało mi wyjazdu. Dlatego jestem bardzo zadowolony i doceniam organizatorów Odwyk Campu, zwłaszcza że był to obóz, który zmienił. Zmienił coś, co trudno uchwycić, a jeszcze trudniej nazwać.

    To jak? Czy oprócz mojego kota jest ktoś chętny na kolejny Camp?

    ***

    Napisano 17 listopada

  • Zaufanie vs podejrzliwość
    Opublikowano w:

    Dzisiaj jest wielki dzień. Dzisiaj jest dzień, w którym w kościele została wyświetlona moja trzysetna grafika do kazania.

    Skąd wiedzieli?

    Gdy zauważyłem w piątek, że robię tak okrągłą grafikę, wysłałem Waldkowi zrzut ekranu. Widać było liczbę, bo numeruję nazwy katalogów.

    Wchodzę więc dzisiaj do kościoła i wszystko jest normalnie. Normalnie się witam i normalnie siadam za kompem. Normalnie nadchodzi 10:30. Włączam nadawanie i normalnie nadaję.

    A tu nagle Waldek mówi, że chcemy podziękować Łukaszowi za trzysetną grafikę.

    Wyszedłem na scenę i dostałem słodycze.

    Gdyby to był urząd…

    Tak. Po prostu mi uwierzyli, że to była trzysetna grafika. I tak sobie myślę jako człowiek podejrzliwy, że mógłbym przecież złośliwie nazwać te katalogi, albo mógłbym się po prostu pomylić. Z resztą, kto wie, może to była 301, albo 295? Co mam wliczać, a co nie?

    I tak, gdyby to był urząd, to musiałbym złożyć wniosek o przyznanie nagrody za trzysetną grafikę. Musiałbym zrobić zrzut ekranu ze wszystkimi katalogami, a nie tylko z kilkoma. Może nawet kazaliby załączyć te wszystkie grafiki żeby pani urzędniczka mogła je ręcznie policzyć?

    Myślę, że do wniosku powinienem też załączyć skan gaci aby po krzywiźnie włókien biegły gacioznawca mógł orzec, czy przesiedziałem przy kompie odpowiednią liczbę godzin.

    A potem musiałbym odprowadzić podatek. Albo od razu ucięliby kawałek i dostałbym 3/4 Merci.

    Czy będzie tu jakiś morał?

    I znowu wyszła mi notka o gaciach. Ale mimo tego, dziękuję wam, Kościele dla Każdego w Bydgoszczy, że nie jesteś… że nie jesteśmy urzędem i ufamy sobie.

  • Pamiętnik: Moje nowe marzenie
    Opublikowano w:

    Wpis do pamiętnika z dnia:

    31 grudnia 2017

    Chciałbym założyć wspólnotę uczniów Jezusa. Wybudować gdzieś dworek albo pałac i zorganizować tam ludzi na zasadach pierwszych chrześcijan.

    Wczoraj wieczorem przyszła mi do głowy myśl, że będę projektował linie produkcyjne. Może doprowadzi mnie to do bogactwa, które pozwoli mi na spełnienie marzenia. Oszacowałem, że będę potrzebował kilka miliardów złotych i zajmie mi to około 15 – 20 lat.

    Później, w nocy, przyszedł do mnie Bóg. Był delikatny. Starałem się go nie obrażać. Jak nie wychodziło, to nie karał. Znowu miałem chcicę. Tym razem bez zachęty wciągnąłem z powrotem majtki, gdy się zorientowałem, że On jest.

    Gdy obudziłem się rano, już miałem w głowie myśl o wspólnocie. Przez cały dzień rozpatrywałem różne jej aspekty. Oto kilka punktów.

    • kurort dla chrześcijan-rezydentów i gości w proporcji 50 do 50 w ferie i wakacje oraz 80 do 20 poza sezonem
    • pełne samo-finansowanie z różnych źródeł, np. udostępnienie kurortu dla gości, organizowanie obozów, możliwość dawania co łaska, ośrodki wypoczynkowe w stylu h2o w różnych częściach kraju, ew. inna działalność gospodarcza.
    • każdy, kto ma dom, mieszkanie lub pole, sprzedałby to i kasę dał wspólnocie – tak było w biblii i jest to logiczne, gdyż oznacza pożegnanie się z poprzednim życiem
    • większość rzeczy w stylu: sprzątanie, gotowanie, remonty, zajmowanie się ogrodem, uczenie dzieci robilibyśmy sami
    • uzdrawianie, wypędzanie złych duchów
    • pomoc bezdomnym, głodnym, biednym
    • chrzty w basenie lub w najbliższej rzece
    • mam nadzieję, że Martin i Hubert (i jakieś 100 innych rodzin) by dołączyli
    • Martin miałby gdzie nagrywać swoje audycje na żywo, bo przewiduję profesjonalne studio audio i wideo.
    • dobre miejsce do organizowania odwyk campów dla tych, którzy jeszcze z nami nie mieszkają
    • chciałbym żeby to było w środku miasta i żeby był duży teren na park i boisko
    • jedna lub kilka sal konferencyjnych
    • organizowanie spotkań YouTuberów z ich fanami, czyli obozy tematyczne
    • biblioteka, do której każdy przyniósł by to, co uważa, że warto
    • każda rodzina miałaby swoje oddzielne mieszkanie z kuchnią-minimum, bo jedzenie byłoby w stołówce.
    • mieszkania rezydentów i pokoje gości byłyby przemieszane ze sobą, tzn. na korytarzu byłyby na przemian po 3 drzwi do mieszkań i 3 do pokojów.
    • budynek byłby podzielony na sekcje A B C itd. a, zamiast numerów, mieszkańcy przyczepialiby do drzwi kartki z rysunkami lub napisami
    • na każdym piętrze wspólne pralnie, suszarnie, pokoje zabaw, składziki na graty i pomieszczenia z drukarką
    • sale do nauki, sale konferencyjne
    • instrumenty, sprzęt w stylu kamery, mikrofony, komputery itp. kreatywny sprzęt dla dzieci i nie tylko
    • mam nadzieję, że powstanie przynajmniej kilka kanałów na YouTube, podcastów i blogów – przy takiej pomocy (około 300-500 rezydentów) 24 godziny na dobę i sprzęcie będzie to dużo prostsze
    • wspólne śniadanie i obiad – na pozostałe posiłki też będzie co jeść
    • w przypadku, gdy zabraknie miejsc, dobrym rozwiązaniem będzie założenie kolejnej wspólnoty w innym miejscu kraju, a potem kolejnej i kolejnej itd.
    • nasza działalność może spowodować nawrócenie się wielu ludzi i zmiany w kraju

    To marzenie już wcześniej we mnie było w innej formie. Marzyłem o wielkim domu, 4 żonach i 20 dzieci – żeby nie być samotnym i żeby coś się działo. Marzyłem też żeby być bogaty po to aby być finansowym wsparciem odwyku. Teraz te marzenia połączyły się w jedno i, powiem szczerze, mogę nawet nie mieć żony ani dzieci, jeśli moje marzenie się spełni.

    Mam świadomość, że musi wydarzyć się cud, żeby się ono spełniło, ale nie widzę w tym problemu.

    W bliższej przyszłości planuję założyć bloga. Miałem 'pogadankę’ z niefizycznymi nt. weny – skąd się bierze, czy jestem w stanie sam coś wymyślić i co to w ogóle znaczy 'sam’. Ta pogadanka zasugerowała mi, że dostanę wsparcie z góry na pisanie tego bloga, czyli że jak już go zrobię technicznie i obwieszczę wszystkim, że piszę, to mnie nie zostawią na lodzie i faktycznie będę miał wenę na pisanie. Mam nadzieję, że uruchomię go przed moimi urodzinami, a do końca roku na pewno, o ile w ogóle można być tu czegoś pewnym.

    P.S. Ciekaw jestem, czy biblijne postacie komunikowały się z Bogiem tak jak ja. Mam na myśli: Jeżeli jest napisane, że Bóg powiedział Abrahomowi, że będą od niego pochodzić narody i jego potomstwo będzie tak liczne jak gwiazdy na niebie, to czy powiedział mu to słowami, czy też tak jak mi – w formie myśli / wizji / marzenia zostawiając w zasadzie pewne pole na wątpliwość, czy to na pewno mówi On.

    Albo gdy mówił Noemu jak dokładnie ma być zbudowana arka, to powiedział mu to w tych słowach z Biblii, czy też tak jak ja, Noe zaczął się zastanawiać, jak to ma być zrobione i, że tak powiem, Bóg pomógł mu to wymyślić.

    Napisano 31 grudnia 2017

  • Pamiętnik: Ostatnie przeżycia
    Opublikowano w:

    Dzisiaj długi wpis, bo zawiera relacje z kilku wydarzeń

    11 – 15 grudnia 2017

    W ciągu ostatnich kilku dni sporo się działo. Odwiedził mnie Jezus, zepsuł się samochód, odwiedziono mnie od masturbacji, czułem się i dobrze i źle, miałem duchowe przeżycia w kolejce do lekarza.

    Uduchowiona kolejka

    Pn, 11 Grudnia, 17:00

    Już kilka dni wcześniej, podczas powrotu z mamą z pracy, narzucił mi się ten temat. Zwykle jak jadę, to wnerwiają mnie kierowcy. Że zmienił pas, że się wlecze, że coś tam. Najbardziej widać to w korku. Dlatego powrót do domu bardzo mnie męczył.

    W końcu zdałem sobie sprawę, że myśląc, co kto powinien zrobić, stawiam się ponad nim w roli jego nadzorcy. Nie chcę tak myśleć.

    Sprawa osiągnęła szczyt podczas kolejki do endokrynologa. Natężenie męczących myśli bardzo się zwiększyło. Lecz w pewnym momencie poczułem dużą ulgę. Jakbym już nie musiał tak myśleć.

    Jezus na Izbie Wytrzeźwień

    Śr, 13 Grudnia, 20:30

    Słuchałem sobie na żywo Izby Wytrzeźwień na Odwyku. Temat był o rozwoju duchowym. Gdy tak leżałem, nagle poczułem bardzo delikatne i subtelne odczucie. Wiedziałem, co to znaczy – przyszedł Jezus.

    Nawet nie pamiętam, jak dawno go nie widziałem. Niestety z jakichś zakamarków wygrzebały się stare problemy i wyzwałem go. Zacząłem myśleć, że co to jest – taki delikatny i subtelny – SŁABY! Przez chwilę się zmagałem, bo już czułem, że zbliżają się wyzwiska, ale nie chciałem ich pomyśleć. W końcu stało się. Nic nie powiedziałem, ale usłyszałem myśl: „Jezus, &$&„. Nic wyszukanego. Mało subtelne i eleganckie. I nagle! Poczułem. Źle, bardzo źle się stało. Identyfikuję to uczucie jako karę od Boga za to wyzwisko. Po chwili zelżało, jednak pozostało. A ja się zastanawiam: Boże, ile to potrwa? Miesiąc? Mam nadzieję, że nie dłużej niż tydzień.

    Zdecydowany brak farta

    Cz, 14 Grudnia, 6:30

    Rano wciąż się tak czułem – jakby ciążyła na mnie kara. Jedziemy z mamą do pracy. I nagle dźwięk i napis na wyświetlaczu: Pojazd uszkodzony, skontaktuj się z serwisem. I nie można było jechać szybciej niż 40. A ja już wiedziałem, już czułem, że to nie jest przypadek, że to się dzieje, i że dzieje się akurat teraz. Tak to jest, gdy straci się protekcję Boga.

    Dowlekliśmy się do serwisu, tata zabrał nas do domu, wzięliśmy urlop, a na następny dzień samochód był już sprawny, a mama biedniejsza o 500 złotych.

    Przeklęty wraca do życia

    Cz, 14 Grudnia, 9:30

    Po zjedzeniu śniadania, zdrzemnąłem się. Gdy się obudziłem, już nie czułem na sobie kary.

    Spadaj, buraku, z mojego miejsca

    Cz, 14 Grudnia, 10:30

    Nie, tak nie było. Dopiero teraz wymyśliłem ten tytuł. Pojechałem do domu. Pod blokiem był tłok. Nie miałem gdzie zaparkować, bo ktoś stanął czarnym Mitsubishi na dwóch miejscach.

    W końcu zaparkowałem gdzieś dalej. A, gdy wyszedłem z samochodu, poczułem, że mógłbym pójść do niego i powiedzieć, żeby stawał na jednym miejscu. I miałem wrażenie, że nie sprawiło by mi to problemu i że nie zrobiłbym tego ze złością, czy z pretensją. Czułem, że nie skalało by mnie to; że nie zrobiłbym źle. Pomyślałem sobie potem, że chciałbym cały czas czuć się taki wszechmogący.

    Nie masturbuj się przy mnie

    Pt, 15 Grudnia, 1:30

    Po kilku kwadransach snu, obudziłem się z chcicą. Ściągnąłem majtki i zacząłem ocierać się o łóżko. Jednak poczułem, że coś jest nie tak. Nie wiedziałem, o co chodzi, więc posunąłem jeszcze parę razy. W końcu do mnie dotarło, że jest przy mnie Jezus i że byłoby niestosowne, gdybym się przy nim masturbował.

    Wciągnąłem majtki i poszedłem spać.

    Rozwój to idąca w górę sinusoida

    Pt, 15 Grudnia, 5:40

    Niestety, od rana miałem znowu jakieś niechciane myśli dotyczące ludzi. Jednak miałem już do nich większy dystans i nie były takie silne.

    Na szczęście przypomniałem sobie, co mówił Darek Sugier: że „rozwój to pnąca się w górę sinusoida„. Czyli raz jest lepiej a raz gorzej, ale ogólnie jest coraz lepiej.

×